Η σελίδα προβλήθηκε: 106 φορές

 

έντυπη μορφή

Διήγημα / σελίδες 73 / 2η έκδοση – Οκτώβριος 2019

ISBN: 978-0-359-98513-5

Εκτύπωση και διάθεση από: www.lulu.com

για παραγγελία εδώ

 

e-book Μορφή

Διανομή: https://www.smashwords.com/books/view/989018

• για δωρεάν αποστολή του 20% του e-book στο mail σας (εδώ)
• για αποστολή όλου του e-book στο mail σας (εδώ)

Οπισθόφυλλο

“Απολογισμός της ζωής της, μετά από πολλά χρόνια, αφού χώρισε.

Τα μεγάλα της εμπόδια: στην αρχή τα μικρά παιδιά, αργότερα η εφηβεία τους, και αργότερα οι φόβοι να ξαναβρεθεί με κάποιον.

Οι τοίχοι που υψώνονταν, οι αυτοάμυνες, οι καχυποψίες, οι φοβίες, έρχονται κάποια στιγμή στην επιφάνεια”.

Μια τυχαία σελίδα από το βιβλίο

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα της έκθεσης. Πολύ κούραση, πολύς κόσμος να μπαινοβγαίνει, αλλά τουλάχιστον βγήκαν καλές συμφωνίες. Τα οικονομικά μου πλέον μπήκαν σε πάρα πολύ καλή βάση.

Ουάου!

Πέρασαν και άλλα χρόνια -έχω χάσει τον λογαριασμό- αχόρταγα και είχα γίνει μεσήλικη νεαρά ετών σαράντα τριών. Έτσι, και εγώ, αφού πλέον τις περισσότερες ώρες ήμουν μόνη, βλέπεις τα παιδιά μόλις μεγαλώσουν λίγο, δοκιμάζουν τα δικά τους φτερά· στο σπίτι έρχονται όταν βραδιάσει, λέμε δυο τρεις κουβέντες για το πως πέρασαν τη μέρα τους, και πάλι εγώ έμενα στη μοναξιά μου.

Πέρναγε από το μυαλό μου, ότι έφτασε πλέον η στιγμή που έπρεπε, μετά από τόσο πολύ καιρό να δω και λίγο τον εαυτό μου. Έπρεπε και εγώ να κάνω κάτι, δεν περνάει ο καιρός όταν είσαι μόνη σου. Δεν μπορεί η δουλειά να σου γεμίσει εκείνα τα βράδια που περνάς σε ένα μπαλκόνι μόνη.

Οι κόρες μου, πλέον, είχαν γίνει μεγάλα παιδιά, κάπου η εφηβεία έπαιζε κρυφτό μαζί τους, σε λίγα χρόνια θα γίνονταν ολόκληρες κοπέλες, η νιότη θα ξεχείλιζε, θα έβλεπες δυο γυναίκες πια.

Πρέπει να ήταν εκεί γύρω στα σαράντα τρία μου χρόνια. Θες κάποιον να μιλήσεις, να βγεις, να πας μια εκδρομή. Τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα εικοσάριζαν, θα έβρισκαν δικούς τους φίλους, και εγώ μόνη;

Αρκετά δεν πλήρωσα τις επιλογές μου;

Αρκετά!

«Είσαι τρελή; Θα βάλεις σπίτι σου με δυο κορίτσια, έναν άγνωστο άνθρωπο;»

«Μα δεν είναι άγνωστος, ο Γιώργος είναι ο άντρας που έχω μια πολύ καλή σχέση μαζί του, με προστατεύει, τον φροντίζω, με αγαπάει, τον σκέφτομαι όλη μέρα».

«Αυτά που λες αφορούν μόνο εσένα, όλα αυτά τα ωραία που λες ότι έχει, τα έχει για σένα, όχι για τις κόρες σου, οι κόρες σου είναι γι’ αυτόν δύο ακόμα γυναίκες, και οι άντρες το μόνο που σκέφτονται είναι οι γυναίκες, χωρίς να νοιάζονται αν είναι κόρες της γυναίκας που αγαπούν. Ούτε που να το σκεφτείς!»

«Μα δεν είναι αλήτης ο άνθρωπος».

«Μπα! Και πού το ξέρεις;»

«Μα, τον ξέρω πολύ καλά, τον έχω δοκιμάσει, τον έχω τεστάρει».

«Πώς τον δοκίμασες; τον άφησες μόνο του στο σπίτι με τα κορίτσια σου; Άσ’ τον, αν σου βαστάει κι αν δεν τους βάλει χέρι, εμένα να με φτύσεις. Όλο βλακείες έκανες στη ζωή σου, θα κάνεις ακόμα μία;»

«Μα, τι πρέπει να κάνω δηλαδή; Εγώ πότε θα φτιάξω τη δική μου ζωή; Θα υποπτεύομαι τον κάθε άνθρωπο ότι θα την πέσει στις κόρες μου… μέχρι πότε;»

«Για πάντα. Όσο έχεις κορίτσια ανύπαντρα σπίτι σου, δεν μπορείς να βάλεις κανέναν άντρα μέσα».

«Και πότε, ρε μάννα, θα γίνει αυτό; Όταν γεράσω;»

«Και τι θες μωρή, για να φτιάξεις εσύ τη ζωή σου ξανά, πρέπει να σου πηδήξουν τις κόρες σου; Έτσι είναι η κοινωνία σήμερα, μην εμπιστεύεσαι κανέναν, όσο και αν νομίζεις ότι είναι τέλειος. Οι άντρες είναι γαϊδούρια, τόσα έχουν δει τα μάτια μου».

 

Μάλιστα! Ωραία τα κατάφερα και πάλι. Πάλι μόνη με βλέπω. Δε λέω ότι δεν έχω τέτοιους φόβους και εγώ, αλλά δεν τόλμησα ποτέ να τους φέρω στο προσκήνιο, πάντα τους έκρυβα πίσω, στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δε το χωράει ο νους μου, ότι θα μπορούσε αυτός που αγαπώ τόσο πολύ να είναι ένα ακόμη καθίκι. Και πώς να το εξακριβώσω δηλαδή; Να ρισκάρω κάτι τέτοιο; Ζαριά μου φαίνεται και μένα… αλλά ρε γαμώτο εμένα δε με γέννησε μάννα; Δεν θα ζευγαρώσω ποτέ; Όλες οι άλλες, που έχουν τα χάλια τους και από εμφάνιση και από νοικοκυροσύνη, είναι καλύτερες; Σε ποιο πηγάδι κατούρησα, ρε γαμώτο!!!