Home » Blog » Χρονογραφήματα » Άκου τι μούρθε τώρα

---

χρονογράφημα Άκου τι μούρθε τώρα, γράφει ο Μίλτος Μόσχος

φωτο από το pixabay.com

 

Άκου τι μούρθε τώρα, με ένα παλιό μου αγαπημένο… πράγμα

Δεν με παίρνει ο ύπνος· ξερή δίπλα μου, είναι πολύ αργά. Δυο; τρεις; πόσο ακόμα να αντέξω! Γαμώτο, όλο τα ίδια και τα ίδια.

Το μάτι μου στο ράφι· τόσες ιστορίες δεν αποτύπωσα μέσα της!

Κοιτάω και το πτώμα. Αυτό αποκλείεται να βρίσκεται εκεί μέσα. Ντροπή μου, λες, ε! Ε, εντάξει πώς να την πω; Δε διαφέρει και πολύ.

Την έχει δει τόσες φορές να περηφανεύεται στο ράφι, αλλά ποτέ δεν μπήκε στον κόπο, δεν έκανε μια προσπάθεια να δει τι σκατά έχει μέσα της.

Αν την άνοιγε, θα ‘βλεπε τι έχω φυλακίσει ‘κει μέσα, αυτά που ακουμπάνε τα ονείρατά μου. Και πού ξέρεις; μπορεί τώρα νάμασταν αγκαλιά. Τι λέω;… αγκαλιά;… λες;… να απλώσω το ξερό μου; λες να ακούσω εκείνη την ξεψυχισμένη αναπνοή όλο νοούμενα, ή εκείνο το “είμαι πτώμα, κοιμήσου πια”;

Ακούγονται τα βήματα της Νίκης, από πάνω. Αχ, Αυτά τα τακουνάκια της, χτύποι ρολογιού, τύμπανα εμβατηρίου προς τη δόξα, μπορεί και το βάραθρο. Παλεύω ανάμεσό τους, δε μπορώ να αποφασίσω ποιά βράχια να αγκυρώσω.

Τη Νίκη, ναι, την αιχμαλώτισα εδώ και καιρό, σ’ όλα τα καρέ. Μόνο το τελευταίο έχω αφήσει αφώτιστο. Πω, πω! Από ένα 24άρι φιλμ έχω φάει μαλακωδώς τα 23… και μένει μόνο ένα.

Δίπλα μου εργοστάσιο παραγωγής ήχων, βαθύς ύπνος, μπορεί και επίτηδες ν’ αποφύγει τον πειρασμό. Ν’ απλώσω το χέρι; μπα… άδικος κόπος, μαγάρισμα στη Νίκη.

Σηκώνομαι, ανεβαίνω πάνω, χτυπάω κουδούνι, με παίρνει ίδιο μαθητούδι στο κρεβάτι της, να τραβήξουμε, λέει, το τελευταίο καρέ.

Όλο τα ίδια βλέπω, ρε γαμώτο.

---