Home » Blog » Απόψεις » Δημοκρατία

Η σελίδα προβλήθηκε: 237 φορές

---

Γράφει ο Μάνθος Μόσχος m2u.mgm@gmail.com

Άποψη επισκέπτη της σελίδας για τη Δημοκρατία

Δημοκρατία σε νεότερη έκδοση

Έχετε αναρωτηθεί, γιατί πολιτικά δεν πάμε καλά;

Μπορεί η ανεργία στη Ροδόπη να είναι άλλο πράγμα από την ανεργία στην Καλαμάτα;

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ως έννοια έχει δημιουργηθεί από το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης στην αρχαία Αθήνα. Ως τέτοιο το ανέτρεψαν πολλές φορές ή το εκμεταλλεύτηκαν αρκετοί ιδιοτελώς.

Στη συνέχεια άρεσε και σε νεότερους πολιτικούς και φυσικά κάποιοι πάλι το ανέτρεψαν, το τροποποίησαν και το εφαρμόζουν με πάμπολλες ιδιαιτερότητες μέχρι τις μέρες μας.

– Είναι το ίδιο πράγμα;

– Ασφαλώς όχι, αφού τα πάντα εμφανίζονται και εξαφανίζονται, τίποτα δεν παραμένει ίδιο πουθενά.

Η έννοια όμως παραμένει σταθερή γιατί αυτή τη σταθερότητα έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Μια σταθερή αρχή, κάπου να στηρίζεται μια και οι γνώσεις του καλύπτουν σε μονοψήφιο ποσοστό τα όσα θα ήθελε να ξέρει. Γι αυτόν άλλωστε το λόγο θέλει να υπάρχει η μεγάλη αρχή του όλου, big bang. Αλλιώς δεν μπορεί ο εγκέφαλός του να προχωρήσει και πολύ φοβάμαι πως, αν συνεχίσει, θα αυτο-διαλυθεί στα «εξ ών συνετέθη», ανεξάρτητοι νευρώνες που αποσυντίθενται όπως τα σπασμένα κλαδιά στο δάσος.

Τι έχει αλλάξει από τον παλιό εκείνο καιρό;

– Οι τάξεις, στις οποίες ο κάθε πολίτης κατατάσσεται.

Στα σημερινά δεδομένα οι τάξεις είναι πέντε:

• οι υπάλληλοι δηλαδή όλοι αυτοί που εκτελούν συγκεκριμένες εντολές και πληρώνονται από ιδιωτικό ή δημόσιο εργοδότη, με μηνιαία, ημερήσια ή ωρομίσθια αμοιβή, σε μόνιμη, έκτακτη, εποχιακή ή ορισμένης χρονικής διάρκειας συμφωνία.
• Οι μοναχικοί ελεύθεροι επαγγελματίες δηλαδή όσοι είναι ταυτόχρονα εργοδότες και υπάλληλοι. Απασχολούν μόνο τον εαυτό τους και φυσικά δεν έχουν ανάγκη από συμβάσεις και πλαφόν αμοιβής. Εδώ ανήκουν οι μοναχικοί λογιστές, ιατροί, νομικοί, υδραυλικοί, μηχανικοί, ο καθαριστής ρούχων της γειτονιάς κ.λ.
• Οι επαγγελματίες που προσλαμβάνουν υπαλλήλους γιατί έχουν ανάγκη βοήθειας του έργου τους σε μηνιαία βάση, με ημερομίσθιο ή ακόμα με ωρομίσθιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο γιατρός και δικηγόρος που απασχολούν γραμματέα, ο μηχανικός που απασχολεί σχεδιαστή, ο καταστηματάρχης με τους πωλητές, τον αποθηκάριο κ.λ.
• Οι βιοτέχνες ή βιομήχανοι δηλαδή εκείνοι που δεν έχουν άμεση επαφή με το αντικείμενο εργασίας της επιχείρησης αλλά προσλαμβάνουν άλλους που έχουν ανάλογα προσόντα.
• Οι συνταξιούχοι όλων των παραπάνω κατηγοριών.

Σημαντική σημείωση:

δεν επιτρέπεται να είσαι το πρωί υπάλληλος και το απόγευμα ανεξάρτητος μπογιατζής. Αυτό επιφέρει σύγκρουση και φυσικά δεν επιτρέπεται να ανήκεις σε δύο σωματεία.

Επομένως, σ’ αυτές τις κοινωνικές τάξεις ουσιαστικά δεν έχουν νόημα οι ορισμοί στρατιωτικοί, δικαστικοί, εκπαιδευτικοί. πρωθυπουργοί και ειδικοί λειτουργοί στον δημόσιο τομέα ούτε managers στον ιδιωτικό. Δεν υπάρχουν μεγαλο-επιχειρηματίες. Όλοι αυτοί είναι υπάλληλοι και σίγουρα απλοί συνταξιούχοι στο τέλος. Ως υπάλληλοι μπορεί να έχουν διαφορετικές αμοιβές. Αυτό και μόνο αυτό τούς διακρίνει μεταξύ τους.

Αυτές οι τάξεις πρέπει να ισορροπήσουν, για να έχει μέλλον η κοινωνία που συγκροτούν. Η απαιτούμενη ισορροπία πρέπει να εξασφαλίζεται με κάποιο «πολιτικό» σύστημα. Για να «κρατεί ο Δήμος» πρέπει να υπάρχει εκείνο το πολιτικό όργανο που θα δίνει ισχύ στους νόμους. Αυτό θα είναι η ΒΟΥΛΗ, η επιθυμία όλων των κοινωνικών τάξεων ή τουλάχιστον η πλειοψηφούσα επιθυμία.

Επομένως, στη Βουλή συμμετέχουν με ανάλογα πληθυσμιακά ποσοστά οι υπάλληλοι, οι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες αγαθών & υπηρεσιών και οι συνταξιούχοι όλων των τάξεων. Πέντε λοιπόν ξεκάθαρες κοινωνικές τάξεις – πτέρυγες στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής και όχι δεξιά, αριστερά, κεντροδεξιά, ελαφρώς αριστερά, ολίγον κέντρο κ.λ.

Είναι σημαντικό να τονιστεί πως δεν ψηφίζουν οι άνθρωποι, τα μέλη των τάξεων, αλλά οι ίδιες οι τάξεις. Υπάρχουν λοιπόν μόνο πέντε ψήφοι. Οι εκπρόσωποι μιας τάξης αποτελούν επιτροπή συζήτησης των νομοσχεδίων της κυβέρνησης και εκφράζουν εισηγήσεις. Κάθε εισήγηση περνάει από την αρμόδια δικαστική αρχή η οποία αποφαίνεται ως προς την συνταγματική συναίνεση και τότε μόνο αποτελεί θέση της ομοσπονδίας.

Φυσικά στο ενδιάμεσο η ομοσπονδία ενημερώνεται επί της ουσίας και δίνεται ο χρόνος να επικοινωνήσουν οι ομοσπονδίες μεταξύ τους (στο ανώτατο επίπεδο). Επίσης μπορούν να ζητούν τη συναίνεση των κατώτερων οργάνων. Αυτό ουσιαστικά επέχει θέση δημοψηφίσματος μεταξύ της ίδιας τάξης. Έτσι όμως οι πολίτες συζητούν και λαμβάνουν θέση στα θέματα που τους αφορούν.

Πώς εκλέγονται αυτοί οι εκπρόσωποι των πέντε κοινωνικών τάξεων στη Βουλή;

Στην αρχαία Αθήνα, το ανώτατο όργανο εκλογής ήταν η «κληρωτίς». Σήμερα μπορεί να είναι η απόφαση της πανελλήνιας ομοσπονδίας κάθε τάξης. Όλοι είναι εγγεγραμμένοι σε κάποιο τοπικό όργανο εργασίας (όλοι είναι εργαζόμενοι με την ευρεία έννοια του όρου). Αυτά τα τοπικά όργανα μπορεί να είναι σε επίπεδο νομού, επαρχίας ή περιφέρειας. Το χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η ομοιογένεια στην εργασία γιατί αν συνυπάρχουν σημαντικές διαφορές, αυτές θα επιφέρουν εσωτερικές συγκρούσεις.

Τα τοπικά όργανα ορίζουν εκπρόσωπο στην ομοσπονδία (επαρχίας, νομού, περιφέρειας) και οι ομοσπονδία ορίζει εκπροσώπους στην πανελλήνια ομοσπονδία (κάτι σαν τη σημερινή ΓΣΕΕ, ΣΒΕ κ.λ.).

Πώς αμείβονται αυτοί οι βουλευτές;

Πάντως όχι από το δημόσιο ταμείο. Το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο πληρώνει για τους εκπροσώπους του. Τα χρήματα προκύπτουν από τις ετήσιες εισφορές των μελών. Αν λοιπόν οι βιομήχανοι θέλουν να πληρώνουν τα βουλευτικά μέλη τους με 200.000€/μήνα, με γεια τους & χαρά τους. Δικά τους είναι τα λεφτά, ας φανούν κουβαρντάδες (προσωπικά αμφιβάλω για τέτοιες περιπτώσεις). Οι συνταξιούχοι πάλι δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να υπερ-αμείβουν τους εκπροσώπους τους στη Βουλή. Η σύνταξη είναι αυστηρά μία, μοναδική και για όλους. Αντιστοιχεί σε μια αξιοπρεπή επιβίωση για όλους τους πολίτες.

Αυτό το «εργάστηκα πολύ, είχα μεγάλες κρατήσεις και απαιτώ μεγάλη σύνταξη» είναι ανόητο και επικίνδυνο. Πόσο περισσότερο φαγητό χωράει το στομάχι, πόσο χρήσιμες είναι οι 40 γραβάτες ή τα 3 LT στο αυτοκίνητο ή τα 8 υπνοδωμάτια στο σπίτι; Όλα αυτά αποτελούν διακρίσεις, παράγουν ανισότητες που δημιουργούν συγκρούσεις που διαλύουν την κοινωνία, όπερ αντίθετο του «ο δήμος κρατεί».

Τα μέλη των βουλευτών των κοινωνικών τάξεων δεν μπορούν πια να πηδούν από μια παράταξη σε άλλη, κάτι που συμβαίνει συχνά στην κομματική Βουλή.

Επίσης, η εκάστοτε πανελλήνια ομοσπονδία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αντικαταστήσει τον εκπρόσωπό της. Λογαριασμό γι αυτό δίνει μόνο στα μέλη της και όχι σε ολόκληρο το εκλογικό σώμα.

Φυσικά, οι βουλευτές εξακολουθούν να είναι πολίτες και δεν συντρέχουν λόγοι ασυλίας.

Αυτή η Βουλή έχει ένα και μοναδικό σκοπό. Να εγκρίνει ή να απορρίπτει νομοσχέδια της κυβέρνησης. Δεν εισηγείται ούτε τροποποιεί νομοσχέδια. Δεν απαρτίζει εξεταστικές επιτροπές, αυτό είναι αποκλειστικά δουλειά του δικαστικού σώματος.

Και ποια είναι η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Αυτό δεν αλλάζει. Υπάρχουν τα πολιτικά κόμματα και όποιος πολίτης θέλει μπορεί να είναι μέλος τους. Εκλογές πραγματοποιούνται μόνο ανάμεσα στα κόμματα ως φορείς σχεδίων διακυβέρνησης της χώρας. Το εκλογικό σώμα δεν ασχολείται με πρόσωπα. Δεν μπορούν να σταθούν πληροφορίες ότι ο τάδε θα είναι την επομένη των εκλογών υπουργός στον Χ τομέα. Πολύ περισσότερο δεν θα μπορούν να πιέσουν τα λεγόμενα ισχυρά οικονομικά λόμπι για νόμους με παραθυράκια ή για πρόσωπα σε σημαντικές γι αυτά θέσεις.

Όλα τα νομοσχέδια περνούν από τη Βουλή, η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει στην ψήφισή τους αλλά δεν μπορεί να επικαλείται κομματική πειθαρχία ή να υποστηρίζεται από άλλα κόμματα. Το λεγόμενο «εθνικό θέμα» δεν υφίσταται.

Οι αμοιβές των κυβερνητικών υπαλλήλων αποφασίζονται από τη Βουλή την οποία πρέπει η κυβέρνηση απλά να πείσει. Η εξαργύρωση ψήφου δεν υπάρχει αφού δεν υπάρχει η προσωπική ψήφος. Το να εξαγοράσεις τους εκπροσώπους μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης είναι αδύνατο. Η παντοδύναμη πανελλήνια ομοσπονδία μπορεί να αποβάλλει από τις τάξεις της τα αμαρτωλά μέλη στερώντας τους τη σύνταξη ή και δεσμεύοντας την περιουσία τους, μετά από τις απαραίτητες δικαστικές αποφάσεις.

Η κοινωνική τάξη είναι ουσιαστικό τμήμα της κοινωνίας και πρέπει να έχει άμεσο και κυρίαρχο λόγο. Τα πολιτικά θέματα είναι πρωτίστως κοινωνικά θέματα και ως τέτοια πρέπει να αφορούν τα κοινωνικά στρώματα τα οποία είναι αρμόδια να εκφέρουν γνώμη και να απαιτήσουν την εφαρμογή τους.

Βέβαια, υπάρχουν και τα άλλα . . . θέματα όπως εθνικής ασφάλειας, διακρατικών υποθέσεων, γεωπολιτικών εξελίξεων κ.λ. Μας έχουν συνηθίσει στο μαύρο και σκοτεινό των μυστικών διαβουλεύσεων και επικράτησης των «ειδικών». Αλίμονο στο λαό που διοικείται από ειδικούς. Είναι ήδη ευνουχισμένος και επομένως άχρηστος. Ποια συμμετοχή μπορεί να διεκδικεί ο άχρηστος;

---