Home » Blog » Απόψεις »
Ένας προβληματισμός στην αυτοέκδοση βιβλίων. Αν πιστεύετε και σεις ότι η πρόσβαση των νέων συγγραφέων προς το κοινό είναι αποκλεισμένη και γεμάτη εμπόδια, τότε προχωρήστε πιο κάτω την ανάγνωση. Αν, αντίθετα, πιστεύετε ότι οι νέοι συγγραφείς δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα, τότε ασχοληθείτε με κάποιο άλλο άρθρο.
Γιατί άραγε είναι αποκλεισμένοι οι νέοι συγγραφείς από την αγορά βιβλίου;
Διότι οι εκδοτικοί οίκοι που μεσολαβούν ανάμεσα σε αυτούς και στο κοινό έχουν σαν αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Με το ρίσκο δεν τα πάνε και τόσο καλά. Ένας τρίτος παρατηρητής -και μάλιστα οικονομικός- θα το έβρισκε αυτό φυσιολογικό. Ο εμπορικός οίκος αν δεν κερδίζει, θα έρθει στιγμή που θα το κλείσει το μαγαζί του. Αν ο παρατηρητής δεν το δει στενά οικονομικά, τότε είναι πιθανό να διαφωνήσει.
Θα περίμενε, κάποιος, ο εκδοτικός οίκος να ήταν και λίγο “πραγματικός” εκδοτικός οίκος. Η άποψη ότι ένας “οίκος τέχνης” μετράει μόνο τα κέρδη, δεν είναι και τόσο ελκυστική, ούτε ιδανική. Δεν μπορεί κάποιος να στηρίζεται αποκλειστικά στους γνωστούς -εμπορικά- συγγραφείς. Υπάρχει αντίφαση σε αυτό.
Μέχρι να γίνεις γνωστός συγγραφέας, σίγουρα ήσουν και συ άγνωστος. Άρα, αφού όλοι οι γνωστοί, μέχρι να γράψουν την πρώτη τους επιτυχία ήταν άγνωστοι, και αν δεχτούμε ότι όλοι οι άγνωστοι απορρίπτονται με την πρώτη, πώς θα γίνουν γνωστοί; Τρελά πράγματα, αλλά ας πάμε πιο κάτω…
Η αυτοέκδοση των βιβλίων μένει, λοιπόν, σαν η μόνη διέξοδος;
Να οργανωθούν και να πλασάρουν μόνοι τους τους εαυτούς τους και το έργο τους. Ωραίο να το λες, αλλά πώς γίνεται αυτό;
Ας πάρουμε τις δύο άκρες της λύσης, τις αντιδιαμετρικές.
Ο νέος συγγραφέας αναλαμβάνει μόνος του όλο το έργο που κάνει ο εκδοτικός οίκος. Ανοίγει μια ατομική επιχείρηση και αρχίζει να τυπώνει, να διαφημίζει και να διακινεί το έργο του. Μια τέτοια λύση προϋποθέτει ότι κάθε μήνα τρέχουν κάποια πάγια έξοδα, όπως είναι: ασφαλιστική κάλυψη, φόρος, προκαταβολή φόρου επόμενου έτους, λογιστής κ.α.
Βαρύ το φορτίο για κάποιον που ξεκινά μόλις τώρα και καταδικασμένο άθλημα εκ των προτέρων. Δεν είναι δα και καφετέρια η ενασχόληση με το βιβλίο. Το αναγνωστικό κοινό δεν είναι και τόσο σημαντικό. Μετά βίας, το βιβλίο, κρατιέται ακόμα σε κάποια λιγοστά χέρια. Πάντως, αν όλοι οι νέοι συγγραφείς προχωρούσαν σε μια τέτοια λύση, θα είχαμε ξαφνικά εκατοντάδες νέους εκδοτικούς οίκους του ενός ατόμου εκάστη, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Θα μας σώσει ένας Σύλλογος;
Πάμε σε ένα δεύτερο μοντέλο. Είκοσι νέοι συγγραφείς συγκροτούν ένα ΝΠΙΔ, δηλαδή έναν Σύλλογο. Ας τον αποκαλέσουμε “Σύλλογο των χαμένων συγγραφέων”, έτσι για να κωδικοποιούμε τα πράγματα.
Ο Σύλλογος από τη νομοθεσία δεν υποχρεώνεται σε ασφαλιστική κάλυψη κανενός Προέδρου του ή μέλους του, διότι εκ του νόμου δεν ασκεί εμπορική δραστηριότητα. Οποιαδήποτε χρηματική συναλλαγή συμβαίνει ανάμεσα στα μέλη και τον σύλλογο, ονομάζεται συναλλαγή “για την πραγματοποίηση του σκοπού”. Δηλαδή τα μέλη -μόνα τους- αποφασίζουν το ύψος της ετήσιας εισφοράς τους, την έκτακτη εισφορά όποτε αυτή κριθεί απαραίτητη κ.ο.κ.
[…ενδεικτικά, περιπτώσεις εσόδων που δεν αποτελούν αντικείμενο φόρου των νομικών προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αποτελούν οι εισφορές (συνδρομές) και τα δικαιώματα εγγραφής των μελών τους, τα έσοδα από εράνους, κρατικές επιχορηγήσεις, χορηγίες ιδιωτών ή επιχειρήσεων, δωρεές τρίτων, λαχειοφόροι κληρώσεις από διαφημίσεις, που καταχωρούνται σε περιοδικά, τα οποία εκδίδονται και διανέμονται μόνο στα μέλη τους δωρεάν…] . Αυτά όλα τα χρηματικά ποσά δεν φορολογούνται [άρθρο 45 του ν. 4172/2013 (Α’ 167)].
Ποιός είναι ο σκοπός του Συλλόγου;
Ο Σύλλογος, όμως, μπορεί να προβαίνει σε ενέργειες που προάγουν τον σκοπό του Συλλόγου, ή τη βελτίωση του πνευματικού επίπεδου των μελών του, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Κάθε τέτοια εκδήλωση του συλλόγου είναι πιθανόν να αποφέρει έσοδα σε αυτόν […Τα έσοδα που αποκτούν τα εν λόγω πρόσωπα από δραστηριότητα, η οποία δεν συνιστά άσκηση της μη κερδοσκοπικής αποστολής τους, αποτελούν αντικείμενο φορολογίας, έστω και αν διατίθενται για την εκπλήρωση του μη κερδοσκοπικού σκοπού τους.
Για παράδειγμα, τα έσοδα από συνδρομές τρίτων, τα έσοδα από την έκδοση και πώληση περιοδικών, βιβλίων, εντύπων, κ.λπ. σε τρίτους – μη μέλη των ως άνω προσώπων, καθώς και από τις διαφημίσεις που καταχωρούνται σε αυτά, τα έσοδα (δίδακτρα) από λειτουργία ιδιωτικών σχολείων και εργαστηρίων…].
Ακόμα και σεμινάρια ή λαχειοφόρο αγορά μπορεί να κάνει για να ενισχύσει τον “σκοπό” του. Σκοπός που είναι διατυπωμένος και στο Καταστατικό του, που το συντάσσουν βέβαια τα ίδια τα μέλη του, τηρουμένων πάντα των νόμων του Κράτους. Όλα αυτά, λοιπόν, μπορούν να ενισχύουν το ταμείο του συλλόγου. Κάποιες φορές φορολογούνται και κάποιες δεν… διότι εμπίπτουν στην κατηγορία: “έσοδα για την πραγματοποίηση του σκοπού”.
Ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα…
Ο Σύλλογος έχει το δικαίωμα να πάρει ένα έργο κάποιου μέλους του και να παραγγείλει σε ένα τυπογραφείο 30 ή 300 αντίτυπα. Το τιμολόγιο με το κόστος εκτύπωσης περνάει στα έξοδα του συλλόγου κανονικά.
Ο σύλλογος αποφασίζει -όπως κάνει κι ένας εκδοτικός οίκος- να διαφημίσει στα βιβλιοπωλεία και να διακινήσει το βιβλίο αυτό από τα γραφεία του μέχρι το ράφι του βιλιοπωλείου. Δηλαδή, στην ουσία να πουλήσει το βιβλίο στον βιβλιοπώλη ή ακόμα να το πουλήσει και σε έκθεση βιβλίου που γίνεται στα πλαίσια κάποιας πολιτιστικής εκδήλωσης. Από τη στιγμή που ο σύλλογος έχει ΑΦΜ έχει δικαίωμα να κόψει το αντίστοιχο παραστατικό.
Τα έσοδα , αν ενισχύσουν το ταμείο του συλλόγου είναι δυνατόν να μη φορολογηθούν ούτε αυτά […η διαπίστωση της επιδίωξης του μη κερδοσκοπικού σκοπού, αλλά και των εσόδων που πραγματοποιούνται κατά την επιδίωξη εκπλήρωσης αυτού, είναι θέμα πραγματικό, που εμπίπτει στην αρμοδιότητα της εκάστοτε ελεγκτικής αρχής (σχετ. το αριθ. ΔΕΑΦ Β 1071868 ΕΞ 2015/26.5.2015 έγγραφο του Προϊσταμένου της Γενικής Διεύθυνσης Φορολογικής Διοίκησης)…].
Ο έφορος της περιοχής αποφασίζει κάθε φορά αν τα έσοδα αυτά θα είναι φορολογητέα ή όχι. Μένει στον Σύλλογο να πείσει τον τοπικό Έφορο ότι τα έσοδα, απλώς, ενίσχυσαν το ταμείο του συλλόγου.
Τι θα συμβεί αν ο έφορος δεν εγκρίνει τα έσοδα από την αυτοέκδοση των βιβλίων ότι εμπίπτουν στα “έσοδα για την πραγματοποίση του σκοπού”;
Ε, τότε, τα έσοδα που προκύπτουν από τις πωλήσεις αυτές, επειδή αποτελούν εμπορική δραστηριότητα του συλλόγου -κάτι που επιτρέπεται να το κάνει από το καταστατικό του- φορολογούνται με ποσοστό περίπου 20-25%.
Ας μιλήσουμε με ένα παράδειγμα: Ο σύλλογος παράγγειλε προς εκτύπωση 100 βιβλία. Το κόστος εκτύπωσης είναι 300 ευρω. Πουλήθηκαν στη τιμή των 10 ευρω έκαστο, οπότε συνολικά εισπράχθηκαν 1000 ευρω. Κέρδος για τον σύλλογο 700 ευρω. Το κέρδος αυτό φορολογούμενο (με 140-175 ευρω) θα αφήσει τελικά καθαρό κέρδος περίπου 550 ευρω.
Και ο συγγραφέας που κάνει αυτοέκδοση των βιβλίων του, τι παίρνει αυτός;
Ο συγγραφέας παίρνει -όπως φαίνεται και από τα πιο πάνω- το 55% επί της τιμής πώλησης του βιβλίου του. Βέβαια, εννοείται ότι αν το βιβλίο δεν πουληθεί, ο συγγραφέας επιβαρύνεται με το ποσό των 300 ευρω που κόστισε η εκτύπωσή του. Αυτό είναι όλο και όλο το ρίσκο του συγγραφέα. Την πιθανή αποτυχημένη έξοδο του συγγραφέα προς την αγορά δεν θα την επιβαρυνθεί ο σύλλογος.
Δεν νομίζουν οι νέοι και “χαμένοι συγγραφείς” ότι αξίζει τον κόπο μια προσπάθεια πάνω στην αυτοέκδοση βιβλίων;
Όσο πιο δραστήρια κινηθεί ο σύλλογος τόσο πιο μεγάλες επιτυχίες θα έχει και αυτός και τα μέλη του.-
δείτε επίσης: Εκδοτικός οίκος ή αυτοέκδοση βιβλίου; Λευτεριά στα Βιβλία! Αυτοέκδοση βιβλίου