Home » Blog » Θέατρο »
γράφει η Στέλλα Χατζή
Θεατρικός Μονόλογος “Η Κόρη μου η αργόστροφη”
Μου ζήτησαν να τους μιλήσω για σένα κόρη μου… Τι να τους πω; Τι μπορώ άραγε να πω εγώ για τη διάσημη κόρη μου; Τι να αναφέρω για την πασίγνωστη κόρη μου; Τι θα μπορούσα άραγε να τους πρωτοπώ για εκείνη αναρωτήθηκα.
Τα βιβλία σου έχουν γίνει ανάρπαστα! Έχουν μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες αυτού του κόσμου! Οι ήρωές σου… έγιναν σύμβολα. Θεατρικοί χαρακτήρες, ήρωες της λεγόμενης μεγάλης αλλά και της μικρής οθόνης.
Εκείνη την ξέρουν όλοι! Την γνωρίζουν όλοι… «Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας μιλήσω για την τόσο αγαπητή σας Άγκαθα… Τη βασίλισσα του εγκλήματος, την αριστοτέχνισσα του μυστηρίου. Εγώ μπορώ να σας μιλήσω μόνο για τη δική μου Άγκαθα. Για το μικρότερο παιδί μου…» Για σένα, το πιο παράξενο από τα τρία παιδιά μου. Για σένα που σε λάτρεψα και που όμως δεν σε κατάλαβα ποτέ μου! Όσο και αν προσπάθησα.
Ξέρεις Άγκαθα, ήσουν όμορφο μωρό.
Η Ματζ και ο Μόντι είχαν ήδη μεγαλώσει αρκετά όταν γεννήθηκες εκείνον τον Σεπτέμβριο του 1890. Ήσουν η μικρούλα μου η Άγκαθα… Αλήθεια, είναι τόσο περίεργο που σε φωνάζουμε όλοι Άγκαθα… Αρχικά είχαμε αποφασίσει να σε ονομάσουμε Μαίρη, από το όνομα της Παναγίας, μιας και εκείνη την περίοδο περνούσα την «φάση» της Καθολικής Πίστης, στις θρησκευτικές αναζητήσεις μου, και Κλάρα βέβαια, που είναι το δικό μου όνομα. Για να πάρεις και κάτι από μένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ανέφερε το όνομα Άγκαθα… ούτε και γιατί το επέλεξα τελικά…
Μη μου κακιώνεις, αλήθεια δε θυμάμαι! Είναι όμως ωραίο όνομα! Άγκαθα! Αγαθή. Και πράγματι ήσουν! Αγαθή, αγνή, ήσυχη και… αργόστροφη! Μην με κοιτάζεις μ’ αυτό το βλέμμα! Αλήθεια λέω. Δεν είχες ούτε τη σπιρτάδα, ούτε την καπατσοσύνη των αδελφών σου! Το ήξερες κι εσύ από μικρή άλλωστε! Στο είχαμε πει! Και το είχες αποδεχθεί, έτσι απλά… σαν ένα απλό χαρακτηριστικό σου. Τότε δεν το θεωρούσες αρνητικό, ίσως γιατί δεν καταλάβαινες τη σημασία του… Έτσι, για όλους μας στην οικογένεια ήσουν η μικρούλα Άγκαθα, η αργόστροφη!
Να ήξερες μόνο πόσο ανησυχούσα γι’ αυτό σου το ελάττωμα. Προσπαθούσα να κάνω τα πάντα πιο απλά για σένα. Σε αργούς ρυθμούς, στους δικούς σου ρυθμούς… Θυμάσαι τη νταντά; Ε λοιπόν της είχα απαγορεύσει ρητά να σου μάθει να διαβάζεις πριν γίνεις τουλάχιστον 8 ετών. Για να μην αγχωθείς! Για να μην νιώσεις ότι δεν τα καταφέρνεις…
Καλά, καλά, ξέρω τι θα μου πεις!
Τελικά έμαθες να διαβάζεις μόνη σου, χωρίς καμιά διδασκαλία, λίγο πριν γίνεις 5 ετών! Το ανακάλυψε η νταντά και ήρθε μουδιασμένη να μου το πει… Φοβήθηκε, βλέπεις, μην την κατηγορήσω ότι παράκουσε τις εντολές μου. Εγώ πάλι πανικοβλήθηκα! Δεν ήταν φυσιολογικά όλα αυτά! Ο πατέρας σου από την άλλη καταχάρηκε! Επέμενε να σου μάθουμε και να γράφεις! «Μα Φρεντ, Θα τα καταφέρει; Είναι πολύ μικρή και αργή! Μήπως να περιμέναμε;»
Δεν περιμέναμε τελικά… Κακώς! Αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο. Η γραφή ήταν σωστός εφιάλτης για σένα! Θυμάσαι; Ήσουν ασύντακτη, ανορθόγραφη! Είχαμε βιαστεί! Το ‘ξερα, το ‘ξερα! Ο Φρεντ όμως δεν με άκουσε. Αντίθετα, άρχισε να σου κάνει και αριθμητική! Μα τι την χρειαζόσουν την αριθμητική; Προσωπικά πάντα το αντιπαθούσα αυτό το μάθημα. Εξάλλου ήσουν μια μικρή κυρία! Τι να τα κάνεις τα μαθηματικά και τους υπολογισμούς; Γαλλικά έπρεπε να μάθεις! Αυτά ήταν απαραίτητα!
Θυμάσαι τι τραβήξαμε για να μάθεις Γαλλικά; Τι στη Γαλλία σε πήγα, τι Γαλλίδα νταντά σου πήρα, τι έβαλα την αδελφή σου να σου μάθει, έστω τα βασικά… Τίποτα! Έκρυβες τα βιβλία των Γαλλικών, έκανες την άρρωστη… Γελάς; Έκανες τα πάντα για να αποφύγεις το μάθημα. Ε! Μην μουτρώνεις! Ξέρεις ότι λέω την αλήθεια!
Ευτυχώς που γνώρισα εκείνη τη Γαλλιδούλα…
Πως την έλεγαν να δεις; Δεν θυμάμαι πια, αλλά ίσως και να μην έχει σημασία… Α, ώστε θυμάσαι εσύ! Ναι, εκείνη τη μοδιστρούλα λέω… Δική μου ιδέα ήταν να την πάρω μαζί μου στην Αγγλία και να την φέρω να σου κάνει παρέα! Ήταν όμως έξυπνη ιδέα δεν βρίσκεις; Η κοπελίτσα δεν ήξερε γρι Αγγλικά και έτσι για να μπορέσετε να συνεννοηθείτε μεταξύ σας μάθατε η μια τη γλώσσα της άλλης! Ένα βάρος έφυγε από μέσα μου όταν είδα την ταχύτατη πρόοδό σου! Ε, μα δεν ήταν δυνατόν μια νέα της δικής σου κοινωνικής τάξης να μην ξέρει Γαλλικά. Ήταν αδιανόητο!
Τα Γαλλικά όμως δεν ήταν το μόνο μου άγχος!
Δεν μπορούσα να σε καταλάβω καθόλου! Εσύ είχες φτιάξει έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο και ζούσες μέσα εκεί. Για σένα τα δένδρα είχαν ανθρώπινη υπόσταση! Τους μιλούσες! Ναι! Και φυσικά απαντούσες και για λογαριασμό τους! Το θεωρείς αστείο; Εγώ το θεωρούσα τρομακτικό τότε! Είχες δημιουργήσει μια… φανταστική οικογένεια από… γάτες! Μα γάτες! Μα φυσικά και το ήξερα, μην αναρωτιέσαι! Μου το είπε η νταντά! Έπαιζες συνέχεια με τις.. ψιψίνες σου!
Τόσα παιχνίδια είχες κι εσύ έπαιζες με πλάσματα της φαντασίας σου! Άσε πια αυτό το τσέρκι! Αντί να παίζεις μαζί του, όπως όλα τα κοριτσάκια, εσύ το κυλούσες και ταξίδευες στον κόσμο! Λες και ήταν τρένο! Σταματούσες σε σταθμούς, μιλούσες με φανταστικούς επιβάτες… Μην γελάς! Δεν ήταν φυσιολογικά όλα αυτά!
Για να μην μιλήσω για το κουκλόσπιτο!
Όπως όλα τα κορίτσια είχες κι εσύ ένα κουκλόσπιτο. Ωραίο ήταν! Μα είχες πάθος μ αυτό το παιχνίδι. Ξόδευες όλο σου το χαρτζιλίκι για να του αγοράζεις νέα έπιπλα. Είχες τόσα πολλά που μπορούσες να επιπλώσεις 5 σπίτια! Κάποια στιγμή μάλιστα μου ζήτησες να σου πάρω κι άλλο κουκλόσπιτο, θυμάσαι; Ε, μα φυσικά αρνήθηκα! Σου είχα πει τότε «Άγκαθά μου το σπίτι μας είναι ένα! Προσπάθησε να τα βολέψεις μ’ αυτό που έχεις». Όχι, δεν ήμουν αυστηρή! Ένα μάθημα ζωής προσπαθούσα να σου δώσω, ασχέτως αν δεν τα κατάφερα!
Τελικά όμως, αυτό με τα κουκλόσπιτα σου έμεινε απωθημένο! Ε, πως! Σε όλη σου τη ζωή αγόραζες και επίπλωνες σπίτια! Λες και προσπαθούσες να κλείσεις μέσα στα όμορφα διακοσμημένα δωμάτιά τους όλους σου τους φόβους, όλες τις ανασφάλειές σου! Μην με κοιτάς έτσι!
Και έπειτα, ήρθε η συμφορά!
Έχασα τον σύντροφό μου. Τον Φρεντ μου! Τον άνδρα που αγαπούσα από τα 9 μου χρόνια! Τον πατέρα σου Άγκαθα. Έχασα τον κόσμο όλο κάτω από τα πόδια μου! Έμεινα μόνη! Φυσικά και δεν ήμουν μόνη… Είχε τη Ματζ, τον Μόντι, εσένα… Εσένα! Δεν ήξερα τι να κάνω μαζί σου. Πώς να σε κάνω μια δεσποινίδα του καλού κόσμου; Πώς να τιθασεύσω το μυαλό σου; Αναγκάστηκα να σε στείλω εσωτερική σε σχολείο. Το ξέρεις πως δεν το ήθελα αυτό! Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν μαζί με τους γονείς τους! Όμως έπρεπε! Έπρεπε να συμμαζευτείς, να γίνεις «καθώς πρέπει…»
Χμμ! Τρία σχολεία σου άλλαξα! Δεν είχες μάθει σε πειθαρχία βλέπεις και ένιωθες ότι τα παρθεναγωγεία που επέλεγα για σένα ήταν φυλακές! Έπρεπε όμως να μάθεις! Να γίνεις μια καλή και σωστή μέλλουσα σύζυγος! Πώς αλλιώς θα παντρευόσουν έναν καλό άνδρα με τα μυαλά που κουβαλούσες;
Ε, λοιπόν με τα πολλά κατάφερα να σε ετοιμάσω για να εκπληρώσεις το καθήκον κάθε κοπέλας. Να παντρευτείς καλά! Εσύ όμως, πού μυαλό για κάτι τέτοιο! Άρχισες να γράφεις! Διηγήματα, ποιήματα… «Άσε τη φιλολογία κατά μέρος! Βρες ένα καλό παιδί να φτιάξεις τη ζωή σου» σου έλεγα εγώ. Εσύ! Του κάκου! Ήσουν πάντα στον δικό σου φανταστικό κόσμο! Μέχρι που ήρθε ο… Άρτσιμπαλ και ο πόλεμος! Δυο κακά μαζί!
Μια μέρα έφυγες και τον παντρεύτηκες! Έτσι απλά! Λάθος! Λάθος! Λάθος! Εκείνος έφυγε για τον πόλεμο και εσύ πήγες να γίνεις νοσοκόμα! Μα ήταν δυνατόν! Μια κοπέλα της τάξης σου! Η δική μου κόρη νοσοκόμα; Μα νοσοκόμα!
«Όχι μαμά» μου απαντούσες: «Φαρμακοποιός ειδικεύομαι να γίνω».
Ακόμη χειρότερα!
Μια κυρία να ασχολείται με… σκονάκια, μαντζούνια και δηλητήρια! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, για να ζήσετε εσύ και ο… πολυαγαπημένος σου ο Άρτσιμπαλ, άρχισες πάλι να γράφεις! Και τι έγραφες; Αστυνομικά! Για φόνους, αίματα, μαχαίρια, πιστόλια! Δεν ήξερα τι να πω πια! Έφταιγα εγώ; Έφταιγε ο πόλεμος; Ποιος ξέρει.
Κι έτσι έγινες γνωστή, διάσημη. Η διάσημη Άγκαθα Κρίστη. Συντηρούσες τον άνδρα σου, συντηρούσες το παιδί σου με ιστορίες μυστηρίου και εγκλήματος. Και ο Άρτσιμπαλ τι έκανε; Σε παράτησε για μια μικρούλα! Μάλιστα! Και πότε σε παράτησε; Λίγες μόνο ημέρες μετά τον δικό μου θάνατο! Απίστευτο, ε;
Όμως, δεν τα έβαλες κάτω.
Συνέχισες! Συνέχισες να γράφεις, συνέχισες να χτίζεις τα όμορφα σπίτια σου. Παντρεύτηκες ξανά. Γύρισες όλον τον κόσμο. Και πήρες και τίτλο ευγενείας από τη Βασίλισσα!
Η Άγκαθά μου! Η… αργόστροφη… που αποδείχθηκες η πιο εύστροφη απ’ όλους μας μαζί και η πιο πετυχημένη..
Και να τώρα που καλούμαι να μιλήσω για σένα… Τι να πω; Τι πρέπει να τους πω; Τι να πω εγώ που έκανα τα πάντα για να σου κόψω τα φτερά; Και τι πρέπει να πω σε σένα κόρη μου; Τι άλλο μου μένει να πω (πέρα από)… συγνώμη;
