[η φωτογραφία προέρχεται από το https://pixabay.com και είναι ελεύθερη προς χρήση]
Home » Blog » Uncategorized »
γράφει η Χριστίνα Παλαιολόγου
Το τέλος της σχέσης
Η πόρτα έκλεισε με πάταγο και το σπίτι βουτήχτηκε μεμιάς στη σιωπή. Η απελπισία ήρθε και θρόνιασε στο είναι της. Γιατί να της συμβεί και αυτό τώρα; Γιατί αυτή τη στιγμή που είναι όλα μαύρα; Αφού ήξερε την κατάσταση, πώς της το έκανε αυτό; Τόσο απάνθρωπος; Πώς να διαχειριστεί τόσα χτυπήματα μαζί;
Ποτέ δεν της άρεσαν τα διλήμματα, ούτε οι καβγάδες. Παραδέχτηκε με θλίψη πως ο άνθρωπος που είχε δίπλα της τόσα χρόνια, δεν την ήξερε καθόλου ή απλά αδιαφορούσε.
Με μάτια πύρινα απ’ το κλάμα και το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί, πήρε να κατεβαίνει μηχανικά στο υπόγειο. Σκαλί και πρόβλημα, βήμα και απελπισία, κάρφωναν ανελέητα το κουρασμένο μυαλό. Πόσα ν’ αντέξει ένας κοινός θνητός; Άνοιξε αργά την αλάδωτη μεταλλική πόρτα, βούτηξε τον μαύρο μαρκαδόρο απ’ το συρτάρι και άρχισε να γράφει με μανία.
Σε λίγο, ο κόκκινος σάκος έμοιαζε με κινέζικο φαναράκι,
περιστοιχισμένος όπως ήταν με ό,τι πρόβλημα την βασάνιζε εκείνο το διάστημα, γραμμένο κάθετα, όπως κάθετη και αδιάλλακτη ήταν κι η στάση της εκείνη την βραδιά. Δάνειο, σχέση, εφορία, ασφάλεια, προϊστάμενος, έμοιαζαν να την χλευάζουν και να την προκαλούν σε μια άνιση μάχη. Δεν υπήρχε δελεαστικότερο κίνητρο…
Φόρεσε τα γάντια της και άρχισε να γρονθοκοπεί με λύσσα όλα όσα την έφτασαν σε αδιέξοδο τον τελευταίο καιρό. Ο σάκος κλυδωνιζόταν βίαια απ’ τα απανωτά χτυπήματα κι όσο έβλεπε σε κάθε στροφή να την περιγελά κι ένα πρόβλημα, τόσο αυξανόταν η δύναμη, ώσπου τα γράμματα κόντεψαν να σβήσουν απ’ το μένος της.
Πέρασαν κάμποσα λεπτά ασταμάτητης επίθεσης μέχρι να νιώσει πως είχε επιτέλους κατατροπώσει το θηρίο που της έτρωγε τα σωθικά. Έκατσε ξέπνοη στο πάτωμα, στηρίζοντας την πλάτη στον τοίχο. Ο ρυθμικός ήχος της αλυσίδας που κρατούσε από ένα γάντζο στο ταβάνι, τον σάκο, υποδείκνυε πως με την σταδιακή μείωση της κίνησης, η ένταση καταλάγιαζε. Τρανό μάθημα αν ήθελε να αποβάλλει κάθε τι που της είχε ταράξει την ησυχία. Μετά την κούραση έρχεται η χαλάρωση.
Ο ιδρώτας αυλάκωνε το εκτεθειμένο δέρμα της, παρασέρνοντας μαζί του νεύρα, άγχος, έκρηξη. Η ζέστη που ανέδιδε το κορμί και η γλυκιά κόπωση που της πρόσφερε όλο αυτό το ξέσπασμα, έφεραν την γαλήνη που είχε τόσο ανάγκη. Με το μυαλό ήρεμο πλέον, μπόρεσε να δει ξεκάθαρα τη λύση, όχι ενός, αλλά των περισσοτέρων προβλημάτων της, που σε πλήρη σύγχυση ούτε κατά διάνοια θα σκεφτόταν. Ήταν τόσο απλό τελικά…
Σηκώθηκε έτοιμη όσο ποτέ, να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Ψυχραιμία και μεθοδικότητα. Όσο καλός μαχητής και να ‘σαι, ακόμα κι αν ανταπεξέλθεις σε μια πολλαπλή επίθεση, σίγουρα δεν θα βγεις αλώβητος. Όταν όμως αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία έναν – έναν τους αντιπάλους, οι πιθανότητες να βγεις νικητής αυξάνονται τα μέγιστα.
Θα ξεκινούσε λοιπόν απ’ τον δεσμό της.
Έπιασε το κινητό της. Δεν χρειαζόταν να ψάξει στις επαφές. Ήταν άλλωστε η πρώτη που εμφανιζόταν, τι ειρωνεία! Βούιζε… Δεν πειράζει. Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, η επιμονή επίσης. Η δεύτερη προσπάθεια ήθελε απλά γερά νεύρα. Ήξερε πως βλέποντας το όνομά της θα αργούσε οικτρά να το σηκώσει, σμπαραλιάζοντας μεθοδευμένα την ψυχολογία της. Πόσο αστείο φάνταζε τώρα που άλλαξε οπτική γωνία! Πόσο εύκολα εμφανίζεται η λύση για κάθε πρόβλημα αν προσπαθήσεις να βγεις απ’ τον δικό σου κύκλο και να δεις σαν θεατής αυτό που σε βασανίζει!
Επιτέλους το σήκωσε, κατ’ ανάγκη μάλλον, αφού δεν του άφηνε περιθώρια για μια ήσυχη συνέχεια, με τις απανωτές κλήσεις. Δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη, δεν άκουσε καν αν έβγαλε ήχο η συσκευή. «Τελειώσαμε!» δήλωσε σθεναρά και απενεργοποίησε το κινητό, αφού διέγραψε το όνομά του από την κάρτα και απ’ τη ζωή της.
Αύριο θα ασχολιόταν με τα υπόλοιπα…
Παλαιολόγου Χριστίνα