Φωτο από pixabay.com Γράφει ο Μίλτος Μόσχος “Όπου ρίξει παλαμάρι, κάνει μήνες να σαλπάρει” Κυριακή, έξη το απόγευμα, αραχτοί στο σαλόνι μετά από έναν ωραίο μεσημεριάτικο ύπνο οι δυο τους, ο Τάκης και η γυναίκα του η Ελένη… σπάει τη χαλαρότητα τους το ξαφνικό, αλλά διάολε, και επίμονο χτύπημα του κουδουνιού. Γυρνάει στην Ελένη, τη βάψαμε! την πατήσαμε! Η Ελένη σίφουνας χώνεται στο δωμάτιό της, ο Τάκης προσπαθεί να φορέσει ένα κοντό παντελόνι, να ρίξουν κάτι πάνω τους βρε αδελφέ, με τα βρακιά τους έπιασαν. Με τη ψυχή στο στόμα ίσα που τα καταφέρνουν τελευταία στιγμή, κακήν κακώς βέβαια αλλά…
Blog
Χωρίς air condition
φωτο από το pixabay.com Γράφει ο ΒΓ «Ε λοιπόν, Αντώνη, ξέχασέ το! Η μπαλκονόπορτα θα μένει κλειστή τα βράδια. Δε θα κοιμάμαι εγώ με τους γύφτους να σουλατσάρουν πάνω απ’ το κεφάλι μου», κι ύστερα από μια σύντομη αυτοψία, με ύφος αυστηρό, επιτιμητικό, συνέχισε: «Για κοίταξε εδώ! Ακόμη κι ένα μωρό μπορεί να σκαρφαλώσει». Μου θύμισε τον Παναγόπουλο, τον αρχιλοχία μας στη Λήμνο. Κάθε φορά που η μονάδα μας βρισκόταν σε κατάσταση ετοιμότητας, και με τα ελληνοτουρκικά συνέβαινε συχνά, αυτός το γλεντούσε. «Ρε στραβάδι, μπορεί να σκαρφαλώσει κανείς από δω; Ναι ή όχι;! Λέγε ρε!..» Αν απαντούσες ‘‘ναι’’, θα ομολογούσες…
Λαϊκή σοφία 2
Και αφού τελειώσουν οι εκλογές περιμένουμε να δούμε την προκοπή και την άσπρη μέρα. Η μια χαρτορίχτρα, ο άλλος μπρατσαράς, ο άλλος παίζει στο σαρβίβορ, η άλλη ωραία ξανθιά και ο άλλος ο αδελφός του βουλευτή. Και έτσι ο λαός (ο σοφός λαός; ή ο άλλος;) έφτασε στην πιο κάτω παροιμία. “Τον κώλο βάζεις μάγειρα, σκατά θα μαγειρέψει”
Μια συνηθισμένη ιστορία
Γράφει ο Γ.Β. Αρνητικοί και οι δυο τους. Όχι ότι δεν αγαπούσαν τα σκυλιά· δεν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Πρώτη γραμμή “αντίστασης” η γυναίκα του. Όπλα της, τα γνωστά: φαγάκι και νερό για τα αδέσποτα της γειτονιάς, βιντεοταινίες και βιβλία με σκυλάκια πρωταγωνιστές, κουτάβια σε αφίσες παντού μες στο σπίτι, κι άλλα τέτοια, που, πάντοτε στο τέλος, σκόνταφταν στο… «Δε με νοιάζει! Εγώ, θέλω ένα δικό μου» ‒ «Δεν ξέρω, βρες τα με τον μπαμπά» η απάντηση, κι αναλάμβανε αυτός. Δεν του ήταν εύκολο. Λάτρευε την κόρη του. Η αντιπαράθεση μαζί της τον πονούσε. Η αντίδρασή της, σε…
Της στραβιάς ψωλής όλα της φταίνε
Με κάτι τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες, η λαϊκή σοφία έδωσε το στίγμα της: «Της στραβιάς ψωλής όλα της φταίνε»
Το θαύμα
φωτο από το pixabay.com Χρονογράφημα γράφει, η Ιωάννα Σαρλή «Αυτή η υπηρεσία είναι μπουρδέλο!..» Έτσι ξεκινά το κείμενο του νεοεισερχόμενου ηλεκτρονικού μηνύματος στην υπηρεσιακή θυρίδα. Με λένε Ελένη, κοντεύω τα πενήντα και είμαι μια τυπική δημόσια υπάλληλος. Είναι μεσημέρι και εξυπηρετώ πολίτες στο τηλέφωνο ενώ παράλληλα κάνω εισηγήσεις για διάφορα θέματα. Αναζητώ τον αποστολέα του μηνύματος και… πετάγομαι από τη καρέκλα πανικόβλητη. «Α, όχι, όχι δεν είναι δυνατόν» σκέφτομαι. Αυτό το μήνυμα το έστειλα εγώ(!) στην κολλητή μου φίλη την Tερέζα, περιγράφοντας κάποιες από τις «καυτές πατάτες» που αντιμετωπίζω στη δουλειά, όμως εκ παραδρομής, το σύστημα πρόσθεσε σαν αποδέκτη το…
Γεια σου, κότα
φωτο από το pixabay.com Αφήγηση “Γεια σου, κότα” γράφει ο Β.Γ. Κάποιος τα ’χει βάλει με το πόμολο της πόρτας. Δεν εννοεί να μπει, και στις απανωτές εκκλήσεις μου, «Ναι;… Εμπρός;… Ποιος;!»… τσιμουδιά. Σηκώνομαι κι είμαι έτοιμος να αιφνιδιάσω τον ανάγωγο επισκέπτη, όταν… δειλά δειλά, η πόρτα αρχίζει να υποχωρεί… «Βρε… βρε… βρε! Έλα μέσα, μάτια μου». Διστάζει. «Έλα μέσα, λοιπόν!» Πλησιάζει με κατεβασμένα τα μάτια. «Πόσο καιρό έχω να σε δω!… Καλέ! Εσύ μεγάλωσες, έγινες κοτζάμ κοπέλα». Σκύβω, την αγκαλιάζω και τη φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού. «Μαριλένα; Ξέρω, ήρθες για να παίξουμε· έτσι δεν είναι;» Το προσωπάκι της…
Αν ντρέπεσαι…
φωτο από το pixabay.com Χρονογράφημα “Αν ντρέπεσαι…” γράφει ο Β.Γ. Αν ντρέπεσαι, να μου το πεις Παραλιακή. Σταματάω για βενζίνη. Κατεβαίνω και, μέχρι να τελειώσει η διαδικασία, στέκομαι όρθιος, δίπλα στην αντλία· το συνηθίζω. Ο υπάλληλος που με εξυπηρετεί, ένας συμπαθητικός τύπος, στην ηλικία μου, σαν κάτι να θέλει να μου πει. «Κόρη σας;» «Συγγνώμη, δεν άκουσα». «Λέω, κόρη σας;» Δεν έπεσε και πολύ έξω. Η συνεπιβάτιδά μου το ίδιο δροσερή, το ίδιο όμορφη με την Αγγελικούλα μου. «Α ναι… ναι, κόρη μου». «Να τη χαίρεστε. Πολύ όμορφη». «Ευχαριστώ… ευχαριστώ πολύ». Μπαίνω και πάλι…
Οι Καλικαντζαραίοι
φωτο από το pixabay.com Αφήγηση “Οι Καλικαντζαραίοι” γράφει ο Β.Γ. Ήταν διαβολιά της μικρής. Ακόμη μία. Ταράχτηκα, θύμωσα. Κι όχι εξαιτίας της φαιδρότητας, του οίκτου, ή και της αποστροφής ίσως που η εικόνα μου θα προκαλούσε σε τρίτους· ήταν το λιγότερο – είχαμε ξεφύγει πια. Το γεροντάκι που, στην οθόνη του κινητού μου, πάσχιζε να σταθεί όρθιο, όσο κι αν με πονούσε, ήμουν εγώ, ο Αντώνης… Πυκνά λευκά γένια, πέντε όλες κι όλες οι τρίχες στην κεφαλή, καμπουριασμένοι ώμοι και σχεδόν γυμνός· με το φανελάκι επάνω και… αχ, τρομάρα μου! με το γαλάζιο σώβρακο κάτω. Αμ εκείνα τα έρμα τα πόδια…
Μέλλοντος αναδρομή 2074
Για τον συγγραφέα: Καρράς, Ιωάννης Γ. Ο Ιωάννης Γ. Καρράς γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα και είναι πτυχιούχος Φυσικός με Master και Διδακτορικό Τίτλο στον Αυτοματισμό Η/Υ. Από πολύ νωρίς ξεχώρισε για τις ερευνητικές του ανησυχίες λαμβάνοντας δύο διπλώματα ευρεσιτεχνίας που αφορούν TV games και ηλεκτρονικές ντράμς. Έχει μεγάλη εμπειρία σε θέματα Ελέγχου Τροφίμων, Μόλυνσης Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Είναι πιστοποιημένος Αξιολογητής στην Κοινωνία Πληροφορίας Α.Ε., επιμορφωτής σε προγράμματα του ΥΠΕΠΘ, ΕΚΕΠΙΣ έχοντας επίσης διδάξει στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στις Στρατιωτικές Σχολές Αεροπορίας και Πολεμικού Ναυτικού, σε ΙΕΚ, ΚΕΚ όπως και στα προγράμματα Δια Βίου Εκπαίδευσης Ενηλίκων ΗΡΩΝ. Διαθέτει αξιόλογο διδακτικό…