Φωτο από pixabay.com Γράφει ο Μίλτος Μόσχος “Όπου ρίξει παλαμάρι, κάνει μήνες να σαλπάρει” Κυριακή, έξη το απόγευμα, αραχτοί στο σαλόνι μετά από έναν ωραίο μεσημεριάτικο ύπνο οι δυο τους, ο Τάκης και η γυναίκα του η Ελένη… σπάει τη χαλαρότητα τους το ξαφνικό, αλλά διάολε, και επίμονο χτύπημα του κουδουνιού. Γυρνάει στην Ελένη, τη βάψαμε! την πατήσαμε! Η Ελένη σίφουνας χώνεται στο δωμάτιό της, ο Τάκης προσπαθεί να φορέσει ένα κοντό παντελόνι, να ρίξουν κάτι πάνω τους βρε αδελφέ, με τα βρακιά τους έπιασαν. Με τη ψυχή στο στόμα ίσα που τα καταφέρνουν τελευταία στιγμή, κακήν κακώς βέβαια αλλά…
Χωρίς air condition
φωτο από το pixabay.com Γράφει ο ΒΓ «Ε λοιπόν, Αντώνη, ξέχασέ το! Η μπαλκονόπορτα θα μένει κλειστή τα βράδια. Δε θα κοιμάμαι εγώ με τους γύφτους να σουλατσάρουν πάνω απ’ το κεφάλι μου», κι ύστερα από μια σύντομη αυτοψία, με ύφος αυστηρό, επιτιμητικό, συνέχισε: «Για κοίταξε εδώ! Ακόμη κι ένα μωρό μπορεί να σκαρφαλώσει». Μου θύμισε τον Παναγόπουλο, τον αρχιλοχία μας στη Λήμνο. Κάθε φορά που η μονάδα μας βρισκόταν σε κατάσταση ετοιμότητας, και με τα ελληνοτουρκικά συνέβαινε συχνά, αυτός το γλεντούσε. «Ρε στραβάδι, μπορεί να σκαρφαλώσει κανείς από δω; Ναι ή όχι;! Λέγε ρε!..» Αν απαντούσες ‘‘ναι’’, θα ομολογούσες…
Το θαύμα
φωτο από το pixabay.com Χρονογράφημα γράφει, η Ιωάννα Σαρλή «Αυτή η υπηρεσία είναι μπουρδέλο!..» Έτσι ξεκινά το κείμενο του νεοεισερχόμενου ηλεκτρονικού μηνύματος στην υπηρεσιακή θυρίδα. Με λένε Ελένη, κοντεύω τα πενήντα και είμαι μια τυπική δημόσια υπάλληλος. Είναι μεσημέρι και εξυπηρετώ πολίτες στο τηλέφωνο ενώ παράλληλα κάνω εισηγήσεις για διάφορα θέματα. Αναζητώ τον αποστολέα του μηνύματος και… πετάγομαι από τη καρέκλα πανικόβλητη. «Α, όχι, όχι δεν είναι δυνατόν» σκέφτομαι. Αυτό το μήνυμα το έστειλα εγώ(!) στην κολλητή μου φίλη την Tερέζα, περιγράφοντας κάποιες από τις «καυτές πατάτες» που αντιμετωπίζω στη δουλειά, όμως εκ παραδρομής, το σύστημα πρόσθεσε σαν αποδέκτη το…
Γεια σου, κότα
φωτο από το pixabay.com Αφήγηση “Γεια σου, κότα” γράφει ο Β.Γ. Κάποιος τα ’χει βάλει με το πόμολο της πόρτας. Δεν εννοεί να μπει, και στις απανωτές εκκλήσεις μου, «Ναι;… Εμπρός;… Ποιος;!»… τσιμουδιά. Σηκώνομαι κι είμαι έτοιμος να αιφνιδιάσω τον ανάγωγο επισκέπτη, όταν… δειλά δειλά, η πόρτα αρχίζει να υποχωρεί… «Βρε… βρε… βρε! Έλα μέσα, μάτια μου». Διστάζει. «Έλα μέσα, λοιπόν!» Πλησιάζει με κατεβασμένα τα μάτια. «Πόσο καιρό έχω να σε δω!… Καλέ! Εσύ μεγάλωσες, έγινες κοτζάμ κοπέλα». Σκύβω, την αγκαλιάζω και τη φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού. «Μαριλένα; Ξέρω, ήρθες για να παίξουμε· έτσι δεν είναι;» Το προσωπάκι της…
Αν ντρέπεσαι…
φωτο από το pixabay.com Χρονογράφημα “Αν ντρέπεσαι…” γράφει ο Β.Γ. Αν ντρέπεσαι, να μου το πεις Παραλιακή. Σταματάω για βενζίνη. Κατεβαίνω και, μέχρι να τελειώσει η διαδικασία, στέκομαι όρθιος, δίπλα στην αντλία· το συνηθίζω. Ο υπάλληλος που με εξυπηρετεί, ένας συμπαθητικός τύπος, στην ηλικία μου, σαν κάτι να θέλει να μου πει. «Κόρη σας;» «Συγγνώμη, δεν άκουσα». «Λέω, κόρη σας;» Δεν έπεσε και πολύ έξω. Η συνεπιβάτιδά μου το ίδιο δροσερή, το ίδιο όμορφη με την Αγγελικούλα μου. «Α ναι… ναι, κόρη μου». «Να τη χαίρεστε. Πολύ όμορφη». «Ευχαριστώ… ευχαριστώ πολύ». Μπαίνω και πάλι…
Οι Καλικαντζαραίοι
φωτο από το pixabay.com Αφήγηση “Οι Καλικαντζαραίοι” γράφει ο Β.Γ. Ήταν διαβολιά της μικρής. Ακόμη μία. Ταράχτηκα, θύμωσα. Κι όχι εξαιτίας της φαιδρότητας, του οίκτου, ή και της αποστροφής ίσως που η εικόνα μου θα προκαλούσε σε τρίτους· ήταν το λιγότερο – είχαμε ξεφύγει πια. Το γεροντάκι που, στην οθόνη του κινητού μου, πάσχιζε να σταθεί όρθιο, όσο κι αν με πονούσε, ήμουν εγώ, ο Αντώνης… Πυκνά λευκά γένια, πέντε όλες κι όλες οι τρίχες στην κεφαλή, καμπουριασμένοι ώμοι και σχεδόν γυμνός· με το φανελάκι επάνω και… αχ, τρομάρα μου! με το γαλάζιο σώβρακο κάτω. Αμ εκείνα τα έρμα τα πόδια…
Ο ταχυδρόμος των μηνυμάτων στο μπουκάλι
φωτο από το pixabay.com Εισαγωγή στο «Ο ταχυδρόμος των μηνυμάτων στο μπουκάλι» Il postino di messaggi in bottiglia (Podcast in Italics): Εμφανίζονται σε μεγάλα περιπετειώδη μυθιστορήματα όπως Τα παιδιά του καπετάνιου Γκραντ και Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα του Ιουλίου Βερν ή το Νησί των θησαυρών του Στίβενσον, σε διάσημες αστυνομικές ιστορίες όπως οι Δέκα μικροί Ινδιάνοι της Αγκάθα Κρίστι ή σε έργα που έγιναν επίσης επιτυχημένες ταινίες όπως Τα λόγια που δεν σου είπα ποτέ και Ο πλανήτης των πιθήκων. Μιλάω για μηνύματα σε ένα μπουκάλι. Συνήθως ένα απλό κομμάτι χαρτί με μερικές χειρόγραφες λέξεις, σφραγισμένο σε…
Διαρροή εγκεφάλων
φωτο από το pixabay.com Εισαγωγή στο «Διαρροή εγκεφάλων» Cervello in fuga (Podcast in Italian) Στην εποχή του, η έκφραση “διαρροή εγκεφάλων” δεν είχε ακόμη εφευρεθεί. Αλλά αν δεν είχε φύγει, αν είχε μείνει στο σπίτι του, μπορεί να είχε καταλήξει σε κρεματόριο. Ή ίσως οι Ναζί να τον είχαν γλιτώσει. Ποιος ξέρει, ίσως να μην είχαν εξοντώσει ελαφρά τη καρδία έναν από τους μεγαλύτερους εγκεφάλους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το γεγονός είναι ότι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ένας Γερμανός, Εβραίος, δεν το σκέφτηκε δύο φορές όταν μύρισε τον αέρα στη Γερμανία εκείνη την εποχή και δέχτηκε μια προσφορά από ένα αμερικανικό…
Μια κλωτσιά στον πόλεμο
φωτο από το pixabay.com Εισαγωγή στο «Μια κλωτσιά στον πόλεμο» Un calcio alla guerra (Podcast in Italian): https://open.spotify.com/episode/5kvLBUYCNwWtUKTJVRzoOE?si=f6cZO_JqRbSJJvFfGMxf5Q Ξέρετε κάτι πιο τρελό από τον πόλεμο; Κάτι πιο άσκοπο, πιο ηλίθιο, πιο παράλογο; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να εφεύρει κάτι έξυπνο για να λύσει τις πιο δύσκολες διαμάχες μεταξύ όντων του είδους του. Οι στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο ξεπερνούν σήμερα τα 2200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Η μείωσή τους κατά 10% θα μπορούσε να εξαλείψει πλήρως την πείνα. Για τα καλά. Έτσι, ως παράδειγμα καλύτερης χρήσης των πόρων. ‘Η στρατιωτική νοημοσύνη είναι μια αντίφαση όρων’ είπε ο…
Άνθρωποι της θάλασσας
φωτο από το pixabay.com Εισαγωγή στο «Άνθρωποι της θάλασσας» Να είστε επιφυλακτικοί με όσους σας λένε ότι γνωρίζουν καλά το «Polignano a mare», έναν από τους πιο εμβληματικούς οικισμούς της Απουλίας. Υπάρχουν πολλοί, όλο και περισσότεροι, που τον επισκέπτονται τακτικά, που επιστρέφουν εγκαίρως για τις καλοκαιρινές τους διακοπές ή που τον έχουν επιλέξει ως τον τόπο αναψυχής τους, χαράσσοντας τη δική τους ευτυχισμένη γωνιά στους τοίχους φτιαγμένους από πέτρες τούφα κάποιας αρχαίας κατοικίας. Και μετά υπάρχουν και εκείνοι που τον γνώρισαν μέσα από τις μαγευτικές εικόνες επιτυχημένων ταινιών ή που έτυχε να βρεθούν τυχαία, για μια παράσταση στην πλατεία ή…