Μιλάμε για τη δύσκολη εποχή που η Ελλάδα δεν προλάβαινε να θάβει τους σκοτωμένους της. Οι Γερμανοί φεύγουν· ο εμφύλιος αρχίζει. Μαζί και οι μεγάλες δίκες. Αστείες υποθέσεις· αστεία κατηγορητήρια. Έπρεπε να καλυφθεί το πλάνο. Τόσοι θάνατοι, τόσα ισόβια, τόσες κατεστραμμένες ψυχές. Μια από αυτές της Λένας. Έπρεπε να δικαστεί κι αυτή. Αδιάφορο αν θα καταδικαστεί.

Στο τέλος, ο απολογισμός θα είναι εις βάρος όλων αυτών που είτε με πραγματικές είτε με πλασματικές κατηγορίες θα καθίσουν στο εδώλιο, αυτών που θα μπουν για πολλά χρόνια στις φυλακές.

Χαμένα νιάτα, έρωτες, ψυχές. Όλα δοσμένα σε μια ιδέα. Χρόνια ζωής ανταλλάξιμα με κελιά φυλακών. Σήμερα μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε αν η δεξιά ή η αριστερή παλάντζα έκλεβε δράμια από την άλλη. Τότε όμως ήταν πολύ δύσκολο, για κάποιον, να ξεχωρίσει αν πράγματι γέρνει στο σωστό μέρος.

Και ποιο είναι το σωστό θα μου πείτε!

Ναι, ψάχνοντας να λύσει κάποιος το πρόβλημα της παλάντζας πέφτει πάνω σε άλλα ερωτήματα. Ποιο ήταν, τελικά, το σωστό! Η “ιδέα” ή η ζωή;