[η φωτογραφία προέρχεται από το https://pixabay.com και είναι ελεύθερη προς χρήση]
Home » Blog » Χρονογραφήματα »
Η Αντιγόνη κλείνεται στον τάφο και αναλογίζεται…
γράφει ο Μίλτος Μόσχος
Θέ μου, τι χάος το έρεβος αυτό!
Περπατάω σε χώμα που βράζει, γυμνή η σάρκα, κάθε που σηκώνω το πόδι μου να πάω τον κόσμο ένα βήμα πιο κει αφήνω τις σάρκες μου στη γη.
Με τα κόκαλα που θα βγουν σε λίγο, πώς θα προχωρήσω!
Κοιτώ ψηλά, πρέπει, είναι ανάγκη να προχωρήσω, βαδίζω σκληρά, καταφέρνω να ξεκολλήσω το σαρκίον μου. Το κοχλάζον χώμα σταματά, ευτυχώς, φτάνω σε κάτασπρους βράχους, “τα λημέρια των πειρατών” ακούω σε ψίθυρο γύρω μου, κάτι σαν το Σαρακίνηκο. Δε βράζουν, ευτυχώς και συμφορά μαζί, γελιέμαι! Με σκίζουν σε ό,τι σάρκα μου απομένει. Κοφτερά στο πόδι, ερεβώδη στο βλέμμα. Το μάτι μου φεύγει στο έρεβος, τρόμος, του δίνω μια και το σηκώνω, κοιτάω απάνω το άπλωμα του νου, βλέπω σύννεφα, ελπίζω να μην είναι όνειρο, ελπίζω στην αλήθεια, διψάω ζωή, πίνω μια γουλιά πνοή και συνεχίζω.
Συνέχισε του φωνάζω! Τράβα ψηλά, άσε τα απόνερα στους άλλους. Πάνω κοίτα, τον ουρανό! θα ξανοίξει μόνο για σένα. Μη γυρνάς το μάτι σου κάτω, ξέχνα τα γκρεμνάδια.
Ποτέ ξανά κάτω, κλείνω αυτιά. Ανοίγω μάτια, απλώνω χέρια που ξεφυτρώνουν μέσα από τον χιτώνα μου, τον κόκκινο, μ’ αυτόν με θάψανε, το χρώμα του Άδη μου δώσαν, και κοιτώ ξανά ψηλά, ναι δεν είναι όνειρο, όχι μόνο σύννεφα, μα και κλαδιά και φρούτα πάνω τους, δικά μου, μόνο για μένα, κουράγιο παλιοτόμαρο, γλίστρημα ήταν δεν έπεσες, προχώρα όσο δεν ακούς το μπαμ, θα φτάσεις κάποια στιγμή!
Αρπάζομαι από τα κλαδιά, τώρα μυρίζω κιόλας στα ρουθούνια μου άνθη λεμονιάς, μούρθε μόλις που έγδαρα τον καρπό.
Αρπάζω ένα ζώο, στη τύχη, απ’ τα κέρατα το βούτηξα, μόλις τώρα περνάει δίπλα μου, με ξετρυπώνει στο φως, στα λουλούδια, στον έρωτα της γης, κυλιέμαι στο χώμα, πέφτω στη λίμνη, πετάω το κόκκινο από πάνω μου. Σε λίγο θα συναντήσω τις αγάπες μου, ο άσπρος μανδύας μου αυτό δείχνει σε όλους.
Θα αγκαλιάσω τον Αίμονα, την Ισμήνη αν σταθεί κι αυτή τυχερή σαν εμένα, και τους άλλους.
Κανείς δεν πεθαίνει, η ζωή τυμπανίζει το ταμπούρλο της, σε ρυθμό που ξέρουμε να χορεύουμε όλοι μας, εγώ πρώτη, να! δείτε με… δείτε πώς στροβιλίζομαι! Δείτε τον μανδύα μου πώς φτερουγάει στον άνεμο, πετάω.
Γυρίζω, γυρίζω, ζαλίζομαι, θα πέσω, ένας φάρος μεσ’ την πλάση, στέλνω κύματα στο πέραν, του στέλνω να τα δει, να έρθει, να με πάρει, να με στριφογυρίσει στα δυνατά του χέρια, να με ξαπλώσει στη χλόη να με ξεκουράσει. Μα εγώ ατίθασο άτι θα αρνηθώ κι άλλο σκότος, όχι άλλη νύκτα, θα σπάσω τους τάφους, θα φωνάξω κι αν δεν μ’ ακούσουν, τον φόβο τους θα θρυμματίσω.
Κι όλοι μαζί της γης οι κολασμένοι θα στήσουμε ατέλειωτη πορεία, πρώτα πάνω στο χώμα που χυλός βράζει, μετά στ’ άσπρα τα κοφτερά τα βράχια, θα τους κρύψω τα ερέβη και τα τα χάη. Να, ο ουρανός βρε όντα, να τα κλαδιά της λεμονιάς, να οι Αίμονες σας, σας περιμένουν χρόνια να περάσετε… απέναντι;
Σας φόβιζαν ότι αυτή η άλλη ζωή είναι κατάμαυρη. Φτού σας ψεύτες και υποκριτές και ρεμάλια της ψυχής μου, φτού σας και πάλι φτού σας! Σκατένιοι κοριοί της ζωής μας!
Έζησα όμορφα, σαν κόρη, εκεί κάτω με όλα τα μιάσματα της φύσης, τώρα σαν γυναίκα με τον Αίμονα μου είμαι εδώ να χτίσω νέα παλάτια, να δείξω σε όλους σας ότι αυτός ο τάφος που με ρίξαν ήταν η πόρτα γι’ αυτόν τον λαμπρό κόσμο που δεν χορταίνουν τα μάτια μου να βυζαίνουν.
Βλέπω πια περισσότερα, μυρίζω ακόμα και τον αέρα, ναι, και ο αέρας μυρίζει εδώ, να, δοκίμασε και συ μύρισε, μύρισε.. με τι σου μοιάζει; τι σου θυμίζει; τι μυρωδιά; πώς τη λέτε αυτή τη μυρωδιά; “Χασιέντα”, μια μυρωδιά που δεν μπορούσαμε εκεί κάτω να την αισθανθούμε.
Προσπάθησε λίγο ακόμα… δεν μυρίζεις τίποτα ε: με περνάς για τρελή… το βλέπω στα μάτια σου.. με κοιτάς περίεργα.
Συναντώ αγάπες, χωρίς να ανοίξω το στόμα μου, μόνο με το βλέμμα μιλάμε. Ξέρουμε τι θέλουμε χωρίς λαλιά. Έχω πια όχι έξι, αλλά δεκαέξι αισθήσεις. Το μάτι δεν βλέπει ένα λεμόνι κρεμασμένο σε ένα κλαρί. Διακρίνω όλα τα μικρά σωληνάκια που έχει μέσα του, που όλα μαζί προχωρούν, μπαίνουν στο αδύναμο κλαρί, προχωρούν στον στιβαρό κορμό, φτάνουν στις ρίζες και ναι, να δες και συ! τι βλέπεις; εγώ βλέπω σταγόνες νερού να κουβαλάνε πάνω τους και μέσα τους όλα αυτά τα απαραίτητα στοιχεία που θέλει ο καρπός να πάρει από το χώμα. Ανεβαίνουν μέσα από τα σωληνάκια, αγκομαχούν μέχρι να φτάσουν το καρπό, να αδειάσουν από τις πλάτες τους το φορτίο. Το λεμόνι το βλέπω από μέσα του, κατακίτρινο ακόμα, χιλιάδες σποράκια, σιγά-σιγά πρασινίζει. Τα μόρια του, ναι, βλέπω τα μόρια του, αυτά που μας έλεγε ο Αριστοτέλης και τον λογίζαμε τρελό, μεγαλώνουν, διπλασιάζονται, τα βλέπω και είναι… ω! μα, είναι καταπληκτικό!
Βλέπω τα πάντα, όχι σε τρεις διαστάσεις αλλά σε δεκατρείς και τον Αίμονα δεν τον βλέπω σαν έναν απλό μπρατσωμένο άντρα να σκαρφαλώνει πάνω μου. Όχι, ο ίδιος ο Θεός, έχει αναλάβει να χύνει μέσα μου την πνοή της ζωής του, που τρέχει, να! να! μα, δεν το βλέπεις; μπροστά στα μάτια μου γίνονται θαύματα, τρέχει να συναντήσει τη μήτρα της Γης, να ενωθεί με τα δικά μου παιδιά, τα βλέπω να αρπάζονται στο χέρια, αυτά σ’ ένα κάστρο και τα άλλα, αυτά του Θεού μου, να χτυπούν τις καστρόπορτες. Κοιτάω το μέσα μου από έξω, έχω την ικανότητα να βλέπω πίσω από εμπόδια, μέσα από σάρκες, μαζί με τα όνειρα, βλέπω τη μήτρα της γης που φυτεύει επόμενους θεούς. Τι δύναμη Θεέ μου, τι επιμονή, τι ομορφιά!
Η επιμονή της θείας συνουσίας να ανακατέψει τον επόμενο Θεό.
Το κάστρο θ’ αντέξει όσο πρέπει. Θα πέσει όταν έρθει ο καιρός του, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Το ουρλιαχτό του οίκτου που προκαλεί την ηδονή θα τα ρυθμίσει όλα.
Θα δω αυτά τα δυο να γίνονται ένας μικρός θεός, ένα νέο ον να φυτρώνει στη Γη.
Αιώνια πάλη του θάνατου με τη πνοή, της λησμονιάς με την αιωνιότητα.
Αιώνια πάλη του άντρα με τη γυναίκα, ενός ιδρωμένου θεού που πάει να ξεκαστρώσει από τα μέσα τη ξεμαλιασμένη θεά του.
Αιώνια πάλη να ζήσουμε όλοι, και μέσα στον τάφο, τάφος, το πέρασμα στη ζωή, προσμένει.
Εκεί προσμένω και σας.
Τι; … δεν με πιστεύεις;
Νομίζεις ότι βλέπεις όνειρο;
Ε, τότε, δες… κοίτα… σε χαιρετάω, σου κουνάω τα χέρια μου, αυτό δεν θα χωρούσε ποτέ σε ένα όνειρο.
Θα θέλατε…
να λαμβάνετε στο mail σας τις νέες αναρτήσεις του site; [στην επιφυλλίδα μπορείτε να το ζητήσετε]
να διαβάσετε κάτι άλλο και όχι αυτό που διαβάσατε;
να στείλετε τα σχόλια σας στο mail μου;
