- Γιατί δεν κάνεις κάτι να βελτιώσεις τη θέση σου;
- Τι να κάνω; Ψάχνω για καλύτερη δουλειά, αλλά κανείς δεν με παίρνει.
- Μήπως είσαι λίγο τεμπελάκος;
- Όχι, εγώ δουλεύω σκληρά, αλλά κανείς δεν με βαστάει πάνω από τρεις μέρες.
- Πώς γίνεται αυτό;
- Τι να σου πω; Τις προάλλες το αφεντικό, μου είπε ότι δεν βάζω τα σακιά το ένα πάνω στο άλλο όπως πρέπει, μου είπε ότι έτσι όπως τα έβαζα σε λίγο θα σωριάζονταν όλα κάτω.
- Μήπως είχε δίκιο;
- Τι φταίω εγώ; Αφού τα σακιά ήταν παράτερα.
- Και τι έγινε τελικά;
- Με έδιωξε.
- Κι αυτός;
- Κι αυτός ο αλήτης!
- Στην προηγούμενη δουλειά, εκείνη με τους καφέδες, τι έγινε και σε διώξανε;
- Α, άλλος κι αυτός! Μου έλεγε συνέχεια ότι μου χύνονταν οι καφέδες κάτω.
- Ενώ δεν χύνονταν;
- Ε, χύνονταν μερικοί. Αφού πόναγε το χέρι μου και ο δίσκος ήταν βαρύς. Τι ήθελες να κάνω;
- Και τώρα κάθεσαι ολημερίς;
- Τι να κάνω; Τέτοια πουτάνα κοινωνία… τι περιμένεις;
- Αφού κάθεσαι που κάθεσαι, τουλάχιστον δεν κοιτάς να σουλουπώσεις λίγο το σπίτι σου;
- Γιατί, τι έχει;
- Οι τοίχοι είναι χάλια, οι βρύσες όλες στάζουν, τα πλακάκια έχουν ξεκολλήσει, τι άλλο θέλεις να έχουν;
- Καλά… θα τα κάνω την άλλη βδομάδα.
- Γιατί την άλλη και όχι αυτήν;
- Ε, τώρα θέλω να ξεκουραστώ.
- Από τι μωρέ να ξεκουραστείς; Από το καθισιό;
- Ε, τώρα δε βλέπεις τι κολόκαιρο έχει; Με τέτοια υγρασία δεν μπογιατίζουν.
- Ωραία, άσε τους τοίχους και διόρθωσε τις βρύσες.
- Ναι, αυτές μπορώ να τις κάνω, αλλά δεν έχω τανάλια.
- Να σου δώσω τη δική μου;
- Όχι, μωρέ… πού να τρέχεις τώρα;
- Ρε, δεν είναι τίποτα, δίπλα-δίπλα μένουμε.
- Άστο μωρέ… αύριο.
- Δηλαδή, έχεις να κάνεις τίποτα καλύτερο σήμερα;
- Όχι, αλλά δεν έχω πολύ όρεξη… όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας… με έχουν κάνει να μη νιώθω καλά. Αν δεν είμαι ήρεμος δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Όταν θα ηρεμήσω θα τις φτιάξω.
- Να σε βοηθήσω τουλάχιστον ν’ αλλάξουμε εκείνα τα πλακάκια που είναι σπασμένα;
- Ποια πλακάκια;
- Στο μπάνιο.
- Στο μπάνιο;… τώρα;… πώς σου ήρθε πάλι αυτό;
- Ε, ρε σύ κάτι πρέπει να κάνεις! Το ένα, σου βρωμάει και το άλλο, σου ξυνίζει, κάνε κάτι επιτέλους, κουνήσου!
- Θα τα φτιάξω τα πλακάκια, στο υπόσχομαι ρε συ, αλλά θέλω πρώτα να δω τι πλακάκια πουλάνε τα μαγαζιά. Να έχω αγοράσει τα καινούργια πριν βάλω μπροστά.
- Καλά, το ένα δεν εμποδίζει το άλλο.
- Ε, πώς να βάλω μπροστά γκρεμίσματα χωρίς να έχω αποφασίσει πρώτα με τι θα τα αλλάξω;
- Ωραία, πάμε μια βόλτα τώρα στα μαγαζιά να δούμε τι υπάρχει.
- Πότε;… τώρα;… ρε δεν είσαι καλά! Τέτοια ώρα;
- Γιατί, τι έχει η ώρα; Ανοικτά είναι τα μαγαζιά.
- Ξέρεις τι κίνηση έχει έξω;… άσε που μπορεί να βρέξει κιόλας! Δες τον ουρανό… αρχίζει να μαζεύει σύννεφα. Άστο… πάμε αύριο.
- Έτσι μου είπες και την άλλη φορά, «άστο αύριο, γιατί ο ήλιος έξω έχει βγάλει κέρατα», το ξέχασες; Τη μια θα βρέχει και την άλλη θα χιονίζει!
- Ρε συ, δεν γίνονται οι δουλειές με βιασύνη… οι δουλειές θέλουν σκέψη… και σου είπα ότι τώρα δεν είμαι ήρεμος.
Με κάτι τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες, η λαϊκή σοφία έδωσε το στίγμα της:
Εξαιρετική περιγραφή του σε μεγάλο ποσοστο ανευθυνου τεμπελχανα νεοέλληνα που τα περιμένει ολα από τους άλλους και κυρίως απο το κρατος