- Άντε, γυναίκα, επιτέλους, να ψηφίσουμε, να δούμε μια άσπρη μέρα!
- Πόσους σταυρούς βάζουμε Νίκο;
- Ξέρω ‘γω, μάλλον πέντε.
- Να βρούμε τους καλύτερους Νίκο μου, να μη βγάλουμε πάλι τίποτα άχρηστους!
- Να αυτόν εδώ… είναι πέμπτος στη σειρά…τον ξέρω.
- Α!… από πού;
- Παίζει στο σαρβίβορ.
- Ε, και… ξέρει από τέτοια;
- Γιατί, η ξανθιά που ψηφίσαμε την άλλη φορά ήξερε;
- Αχ, ναι μωρέ, αυτή, να δεις πώς τη λένε…. Τέλος πάντων δεν θυμάμαι… είχε σπουδάσει και αστρολόγος… θυμάσαι; Τι ωραία μαλλιά, όμως!
- Εσύ γυναίκα ψήφισε αυτή… εγώ θα ψηφίσω άντρες που ξέρουν να κουμαντάρουν τα πράγματα. Λοιπόν πρώτος αυτός που είναι πέμπτος, δεύτερος αυτός που παίζει στο «Λίγο ακόμα κι’ έρχομαι», τρίτος αυτός που είναι αδελφός του βουλευτή, του Καζαρέα, θυμάσαι;
- Καζαρέας, Καζαρέας… α ναι μωρέ Νίκο, αυτός που είχε την καφετέρια στην πλατεία.
- Ε, ναι γεια σου, αυτός και δυνατό παιδί, θυμάσαι μπράτσα που είχε;
- Μωρέ, αυτός δεν είναι που είχε δείρει τον διαιτητή;
- Όχι, ρε γυναίκα, έτσι είπαν για να χτυπήσουν τον αδελφό του που ετοιμαζόταν για υπουργός.
- Πάντως η Πόπη δεν μου έχει πει καλά λόγια γι’ αυτόν, μου είπε ότι έχει κέντρα.
- Τι κέντρα;
- Νυχτερινά καλέ, αυτά που έχουν ξέκολες και ξενυχτάνε τα παιδιά μας.
- Ρε γυναίκα, δες εδώ… για δες, αυτός που έχει 5 παιδιά…
- Ε, τι;
- Ωραία γυναίκα δεν έχει;
- Να την ψηφίσουμε Νίκο μου.
- Μωρή δεν βάζει αυτή… αυτός βάζει.
- Α, κρίμα… κι αυτή ωραία είναι όμως!
Και αφού τελειώσουν οι εκλογές περιμένουμε να δούμε την προκοπή και την άσπρη μέρα. Η μια χαρτορίχτρα, ο άλλος μπρατσαράς, ο άλλος παίζει στο σαρβίβορ, η άλλη ωραία ξανθιά και ο άλλος ο αδελφός του βουλευτή.
Και έτσι ο λαός (ο σοφός λαός; ή ο άλλος;) έφτασε στην πιο κάτω παροιμία.
